Səmimi sevgi, yoxsa sadəcə göstəriş?

Anar Rzalı

Bu yaxınlarda Berlində Rumun dostlardan biri gəldi ki, bəs otelimizə yaxın məsafədə maraqlı bir sərgi keçirilir. İlk baxışdan çox da həvəs göstərmədik. Lakin öyrənəndə ki, təşkilatçı Leyla Əliyevadı, atları yəhərləyib yola çıxdıq. Bəli, yanılmadız, prezidentimizin qızı Leyla Əliyevadan gedir söhbət. Balaca bir məkan idi. Təmtəraqlı bir şey də yox idi. Qapıda müəyyən tanış simalar görüb girdik içəri. Sərgi konkret olaraq nəsli tükənməkdə olan heyvanlara aid idi. Leyla xanımdan başqa müəlliflərin də maraqlı əsərləri var idi. Baxdıq feyziyab olduq. Bura kimi hər şey əladı. Hamınız deyə bilərsiz ki, əla təşəbbüsdür, burda nə varki?

Nənəm ömrünü başa vurdu...

Pərvin Bəhramoğlu

Təxminən bir il öncə nənəm ömrünü başa vurdu. Son nəfəsini verəndən dərhal sonra orada olanlardan biri də mən idim. Demək olar mən çatanda cəmi 4-5 adam vardı və asta-asta qohum-qonşu gəlirdi. Saat təxminən günorta 1-2 radələri olardı. İnsanlar çoxaldıqca fərqli düşüncələr və təkliflər də artırdı. Hər rayonun və kəndin insanları müxtəlif  bir adətlə yaşayır, amma Bakı sakinlərinin əksəriyyəti rayondan, kənddən gəldiyi üçün fərqli adət və ənənələrin toqquşduğu bir məkana çevrilib. Ziddiyyətli fikirlər təxmini belə idi, bir qrup adam dəfnin həmin gün olmasını, digəri isə sabaha qalmasını istəyirdi. Mən də həmin gün dəfn olunmasını istəyənlərin arasında idim. Qonşudan gələn bir xanım deyir gün batandan sonra dəfn etmək olmaz. Hay salıb ki, televizor və saatın üstünü bağlayın, mən də deyirəm bəsdirin görək, saatın üstünü day niyə?